Gdybyśmy mieli możliwość dać jeden posiłek do syta dziennie każdemu uczniowi...

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus

Mamy już połowę listopada, więc warto byłoby zdać relację z rozpoczęcia roku szkolnego. Na Madagaskarze nie mamy stałej daty na rozpoczęcie roku szkolnego, tak jak w Polsce jest to 1 września. Rok szkolny rozpoczyna się z początkiem września, w tym roku było to 13 września. Przygotowywaliśmy się do tego dnia przez całe wakacje, a nawet jeszcze wcześniej, bo już po Wielkanocy rozpoczęliśmy wyrób suszonych cegieł. Wraz z rozpoczęciem wakacji, kiedy to szkoła i internat opustoszały, rozpoczęliśmy dobudowanie kolejnych dwóch klas, do istniejących już dwóch. W sumie jest potrzebnych 6 klas, bo tyle jest w malgaskiej podstawówce oraz siódme pomieszczenie na biuro z magazynem, ale to już na następne lata. Póki co, to z powodu brakujących pomieszczeń, dzieci uczą się „po kątach”. O gimnazjum nie myślimy, bo to byłoby „porywanie się z motyką na słońce”, mamy problemy z utrzymaniem podstawówki przy tak niskim procencie uczących się dzieci, a co dopiero gimnazjum.

Równomiernie z rozbudową podstawówki, druga ekipa budowała „drugie skrzydło” internatu, gdyż zgodnie z przewidywaniami, po wakacjach spodziewaliśmy się napływu dzieciaków, które pierwsze trzy klasy zrobiły w szkółkach przykościelnych w swoich wioskach, a teraz powinny kontynuować naukę w szkole głównej w miejscowości gminnej Tandrano.

Na szefów tych ekip budowlanych zatrudniliśmy miejscowe „złote rączki budowlane”, a pomocnicy to starsza młodzież z internatu, starsze rodzeństwo czy też rodzice wychowanków internatu, którzy pracowali, aby mieć pieniądze na wsparcie w czasie roku szkolnego. Ich praca ma także „drugie dno” - są to ludzie z wiosek o bardzo małych umiejętnościach, częściowo analfabeci. Dając im pracę traktuję to jako „przyuczenie zawodowe”, bo dzięki temu po raz pierwszy w życiu trzymali w swoim ręku młotek, piłkę…

Dzięki Bogu i ludziom udało się nam wykończyć obie budowle na czas, aby można było kontynuować naukę od września. W szkole głównej mamy 110 uczniów, zaś w internacie 65 wychowanków. W tym roku szkolnym na wioskach przybyły nam trzy szkółki przykościelne, jednakże trzy inne zostały zawieszone. Być może jak będą dobre zbiory i dzieciaki będą miały co jeść to nauka tam powróci? Czyli liczba szkółek przykościelnych nie uległa zmianie, jest ich dwanaście.

Historia z edukacją w każdej wiosce zaczyna się podobnie. Najpierw w wiosce jest ktoś, który chciałby, aby jego dzieci się uczyły. Zachęca więc innych mieszańców. Są próby ze szkołą państwową, ale gdy to się nie udaje, wtedy zwracają się do misji. Na „dzień dobry” naukę rozpoczyna 80-90% dzieci z wioski, czyli od 30 do 120 uczniów. Jednakże z każdym miesiącem liczba ta maleje; do końca roku szkolnego w połowach wiosek spada poniżej 10 uczniów i wtedy zadajemy sobie pytanie: czy jest sens utrzymywania tam nauczyciela? Dlaczego tak się dzieje? Można to tłumaczyć na różne sposoby, ale chyba najprościej będzie tę sytuację opisać niską świadomością edukacyjną i „pustym brzuchem”. Gdybyśmy mieli możliwość dać jeden posiłek do syta dziennie każdemu uczniowi, to mogę założyć się, że edukacje obejmie 100% dzieci. „Od żołądka do serca”. To nie dotyczy tylko wiosek - podobną sytuację mamy ze szkołą główną oraz z internatem. Ale nie zawsze tak jest, bo przecież są wioski, które już kilka lat kontynuują naukę, w szkółce jest 10-20% dzieciaków z wioski. Procentowość ta odpowiada liczbie chrześcijan w wiosce. Im więcej jest rodzin modlących się - tym większa jest determinacja, tym większe są szanse, że szkółka się utrzyma.

Przy okazji jeszcze raz dziękuję za tak wiele wsparcie, którego nam udzielacie, za pomoc duchową i materialną.

Niech Pan błogosławi i strzeże

ks. Ludwik Wawrzeczko MSF

Madagaskar, listopad 2022 r.

Konto misyjne:

19 1020 4027 0000 1202 0424 2673

PKOBP Oddział 1 w Poznaniu

SWIFT: BPKOPLPW

www.misjemsf.pl
misjemsf@msf.opoka.org.pl

Prowincjalny Referat Misyjny MSF
ks. Wojciech Walczyna MSF

ul. Kołłątaja 80/82

05-402 Otwock-Świder

kom. +48 512 800 971